Patryk Bodanka , 17 lat

Rozpaczliwa potrzeba światła! Walczymy o wzrok Patryka

Moje serce nieustannie drży z niepokoju. Tak bardzo się boję, że mój syn straci wzrok. Gdy pomyślę, że może nie udać nam się zdążyć na czas, chcę krzyczeć z bezsilności. Rodzic nigdy nie jest przygotowany na krzywdę swojego dziecka. Świadomość, że nie można nic zrobić, a ratunek jest tak bardzo odległy, to najgorsze uczucie, jakie istnieje. Od kiedy pamiętam, Patryk miał problemy ze wzrokiem. Robiłam, co w mojej mocy, by mu pomóc – jeździliśmy na konsultacje, badania, wykonywałam z synem ćwiczenia rehabilitacyjne wzroku – jednak ostatecznie konieczna była operacja, która zakończyła się sukcesem. Ustawienie oczu stało się lepsze, co sprawiło, że Patryk lepiej widział. Pozostawał pod opieką okulisty, aby kontrolować wzrok. Podczas kwietniowej wizyty w 2019 roku, pani doktor nie zauważyła niczego, co mogłoby ją zaniepokoić. Zakończył się rok szkolny, początek wakacji – powinny być beztroskie i pełne odpoczynku, a właśnie wtedy zaczął się nasz koszmar. Syn chciał poczytać książkę i z przerażeniem odkrył, że widzi bardzo niewyraźnie.  Natychmiast udaliśmy się na wizytę. Nie spodziewaliśmy się tego, co usłyszymy. Okulista stwierdził nagłe pogorszenie wzroku i skierował na dokładniejszą diagnostykę do kliniki. Po wielu badaniach wysunięto podejrzenie zaniku nerwu wzrokowego w obu oczach. Kiedy zapytałam o leczenie, usłyszałam od lekarzy, że na obecnie nie ma możliwości operacyjnych ani farmakologicznych… Nie wiedziałam, w jaki sposób powiedzieć Patrykowi, że może być już tylko gorzej. Czułam, że to nie może się tak skończyć – nie wierzyłam, że mój syn może stać się niepełnosprawny, że dotknie go tragedia, która sprawi, że przestanie widzieć! Nie poddałam się. Szukałam ratunku dla mojego dziecka. Nie mogłam odpuścić i skazać go na powolną utratę jednego z najważniejszych zmysłów. Moje starania się opłaciły – pojawiło się światło, którego tak rozpaczliwie potrzebowaliśmy. Wbrew temu, co usłyszałam na początku, istnieje szansa! Jest nią przeszczep komórek macierzystych – terapia bardzo kosztowna, nierefundowana. Jedyna, która ma szansę zmienić życie mojego dziecka na lepsze. Tylko podania komórek mogą zatrzymać postęp choroby, mogą pozwolić Patrykowi widzieć. Mój syn chce się uczyć, podróżować, ma plany. Tak bardzo boję się, że choroba odbierz mu wzrok, bez którego nigdy nie zobaczy świata z całym jego pięknem. Nie zobaczy też mnie, co sprawia mi straszny ból. Jestem jego mamą… Patryk nie musi czekać, aż jego wzrok zniknie na zawsze. Jestem nadzieja, a my będziemy się jej trzymać i wierzyć, że wszystko jest możliwe. Niestety, kwota terapii to blisko 130 tysięcy złotych – pierwsze podanie komórek to koszt około 10 tysięcy złotych. Nie mamy takich pieniędzy. Proszę, pomóż mi zawalczyć o wzrok mojego dziecka! ––––––––––– Licytacje –> KLIK

68 507,00 zł ( 59,63% )

Brakuje: 46 370,00 zł

Kacper Błaszczyk , 20 lat

Wypadek zabrał nogę, ale nie odebrał nadziei. Kacper potrzebuje pomocy!

Tragiczny wypadek niemal odebrał młode życie. 21.10.2018 - ta data była końcem i początkiem. Końca wszystkiego, co Kacper znał do tej pory i początkiem dramatycznej walki najpierw o życie, potem o zdrowie i normalność. Drugie życie, które Kacper otrzymał tamtego dnia, nie jest łatwe. Nie wtedy, kiedy budzisz się bez nogi i na nowo musisz uczyć się funkcjonować… Ale Kacper się nie poddaje. Potrzebuje jednak Twojej pomocy! Stan krytyczny, śmierć, której oddech czuć na plecach… W wyniku tragicznego wypadku Kacper musiał mieć amputowaną lewą nogę. W tamtym momencie to jednak nie było największym koszmarem… Utrata ogromnej ilości krwi spowodowała uszkodzenie nerek i serca. Lekarze nie dawali właściwie żadnych szans na przeżycie… Póki jednak tliła się ta iskierka, my nie traciliśmy nadziei. Kacper był taki młody, całe życie było przed nim. Musiał sobie poradzić, musiał do nas wrócić! Tak wiele jeszcze na niego czekało… Po wielu kryzysowych momentach, do których trudno wracać choćby myślami, po śpiączce i pobycie na intensywnej terapii, Kacper zaczął wygrywać bitwę o życie! Dziś ma już 16 lat. Pomimo traumatycznych przeżyć, pomimo straty nogi, radzi sobie jak może. Docenia codzienność, każdą chwilę. Wie, że mogłoby go już nie być. To pogodny, bardzo mądry chłopak. Poradził sobie z traumą, z którą pewnie nie dałoby sobie rady wielu dorosłych. Ale to nie koniec… Chociaż Kacper pogodził się z faktem utraty nogi, pozostają ogromne problemy z dopasowaniem odpowiedniej protezy. Szczególnie teraz, gdy syn rośnie, dojrzewa. Jest już za wysoki na protezę, którą otrzymał po wypadku. Ta jest za krótka, a chodzenie na niej powoduje coraz większe problemy z kręgosłupem. Nie możemy dopuścić do ich pogłębiania! To będzie oznaczało więcej rehabilitacji, więcej bólu, dodatkowe kłopoty w walce o sprawność… Niestety, nowa, dopasowana proteza kosztuje ponad 50 tysięcy złotych. To kwota, której sami nie jesteśmy w stanie zdobyć… Łączny dochód dla naszej rodziny to około 4000 złotych. Radzimy sobie, ale na takie wydatki, nawet jeśli są niezbędne, po prostu nas nie stać. Bardzo chcielibyśmy, żeby Kacper miał “nową nogę”, która sprawi, że będzie mógł w miarę normalnie żyć, jak każdy nastolatek... Dlatego też bardzo prosimy o pomoc Kacprowi, każda złotówka jest ważna! Dziękujemy z całego serca!

22 863,00 zł ( 41,9% )

Brakuje: 31 691,00 zł

Pilne!

Antoni Mierzejewski , 8 lat

Zdrowie warte fortunę – przyszłość Antosia można jeszcze odmienić!

Jesteśmy w połowie drogi po zdrowie naszego synka. Antoś jest po pierwszej operacji nóżki, ale by leczenie przyniosło oczekiwany skutek, konieczny jest drugi etap operacji. Już raz dobrzy ludzie nam pomogli – nigdy o tym nie zapomnimy. Niestety sytuacja, w której się znaleźliśmy sprawia, że musimy poprosić o pomoc jeszcze raz. Prosimy, poznaj historię naszej walki i pomóż nam ratować sprawność Antosia... Istnieje tylko jedna rzecz, która boli o wiele bardziej, niż własne cierpienie – to cierpienie dziecka, które kocha się całym sercem. Gdybym mogła zamienić się z Antosiem, zrobiłabym to bez wahania. Zabrałabym ból i dała przyszłość, na jaką zasługuje. Dzisiaj nad przyszłością Antka ciąży widmo kalectwa. Mój synek urodził z brakiem kości strzałkowej, zdeformowaną nóżką i rączką. 17 lipca 2016 roku zostałam mamą! Wcześniej długo wyobrażałam ten dzień, ale żadne z moich wyobrażeń nie zakładało tego, co wydarzyło się w rzeczywistości. Zanim lekarz zdążył cokolwiek powiedzieć, zobaczyłam prawą nóżkę Antosia. Była zdeformowana, krótsza od lewej. To samo było z prawą rączką. W głowie zadawałam sobie pytania: jak to możliwe, że badania w czasie ciąży nic nie pokazały? dlaczego nikt tego nie zauważył? Nawet nie brałam pod uwagę tego, że Antoś może nie chodzić. Od razu obiecałam sobie, że zrobię wszystko, by był sprawny, by ta wada nie zniszczyła mu życia. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że będzie to aż tak trudne... Antek urodził się z prawostronnym zniekształceniem kończyn oraz przykurczem w kolanie. Jego prawa noga jest znacznie krótsza od lewej, brakuje w niej kości strzałkowej. Stópka wygląda inaczej niż zdrowa, bo ma tylko trzy paluszki. Tak samo zdeformowana jest prawa dłoń. Antoś wciąż próbuje naśladować inne dzieci – te zdrowe, które już dawno zaczęły chodzić. Kiedy próbuje wstać tak jak one, upada i patrzy na mnie, nie rozumiejąc, dlaczego tak się stało. Kiedy chwyta zabawkę w obie rączki, zabawka często wypada, bo prawa rączka nie jest w stanie jej utrzymać. Jeszcze teraz Antoś jest mały i całkowicie nieświadomy tego, co czeka go, jeśli nie dojdzie do operacji. Boję się, że niedługo zrozumie, a ja wtedy stanę przed najtrudniejszym pytaniem w swoim życiu. Rok temu Antek przeszedł swoją pierwszą i najważniejszą operację nóżki/ przeprowadził ją dr Paley – światowej sławy lekarz, który specjalizuje się w tak skomplikowanych przypadkach jak nasz. Teraz Antosia czeka kolejna operacja, która będzie polegała na założeniu zewnętrznego aparatu do podudzia oraz stopy prawej, osteotomii kości piszczelowej oraz korekcji prawej stopy. Niestety operacja kosztuje ponad 100 tys. złotych! Antoś ma tylko jedną szansę, aby być sprawnym, bo tylko operacja może postawić go na nóżki i pozwolić być szczęśliwym. Lekarze w Polsce zaoferowali nam wieloetapowy, znacznie dłuższy proces naprawiania wady. Przeraża mnie wizja długotrwałego narażania Antosia na ból. Jako matka muszę zrobić wszystko, by moje dziecko cierpiało jak najmniej.  Kosztorys, który otrzymaliśmy powalił nas na kolana. Choćbyśmy razem z mężem stawali na głowie, nigdy nie zdobędziemy takich pieniędzy. Jako rodzice nie możemy jednak przestać wierzyć w cud. Dzisiaj nie ma dla nas nic ważniejszego,  niż zdrowie Antka. Prosimy, pomóżcie nam w tej walce… Mama

13 292,00 zł ( 34,04% )

Brakuje: 25 749,00 zł

Wojtek Kędzierawski , 25 lat

Sekunda, która zmieniła życie Wojtka! Pomóżmy mu wrócić do zdrowia!

Jedna chwila, czyjaś błędna decyzja potrafiła złamać życie, zniszczyć świat wielu osób… Najgorszy dla nas jest brak odpowiedzi, wyjaśnienia. Bo w jaki sposób mamy sobie wytłumaczyć to, co się stało i w jakim stanie jest teraz nasz syn? Wojtek, jak zawsze jechał do pracy. Trasę znał niemalże na pamięć. Nagle, obok jadącego z naprzeciwka samochodu ciężarowego, pojawił się dostawczy BUS, który próbował wyprzedzić ciężarówkę. Kierowcy BUS-a wydawało się, że zdąży… Stało się to tak nagle i w takim momencie, że Wojtek nie miał wielkiego pola manewru. Zaczął gwałtownie hamować, w wyniku czego wpadł wprost pod koła TIRa. Z jego samochodu została pozgniatana kupka złomu. Strażacy, którzy przyjechali na miejsce wypadku, przez godzinę wydobywali naszego syna z samochodu przy pomocy sprzętu hydraulicznego. Wojtek został natychmiast przetransportowany do najbliższego szpitala i w stanie bardzo ciężkim trafił na OIOM. Lekarze przez wiele godzin próbowali wyrwać go z bezlitosnych szponów śmierci i jakimś cudem się udało. Wojtek doznał wielonarządowych obrażeń, bardzo mocne uderzenie w głowę spowodowało obrzęk mózgu, poza tym lekarze stwierdzili niedowład czterech kończyn, złamania otwarte obu nóg oraz obu rąk.  Od tego wypadku minęło już kilka miesięcy, ale ból i niepewność wciąż nam towarzyszą. Tragedia wydarzyła się w listopadzie, jednak Wojtek do tej pory nie wybudził się ze śpiączki. Został wypisany do innego szpitala, ale chcemy zapewnić mu dodatkową rehabilitację. To jedyny sposób, żeby utrzymywać “w gotowości” nieużywane od wielu tygodni mięśnie. Ta jest koszmarnie droga, a nas na nią po prostu nie stać. Dlatego prosimy o pomoc i wsparcie. W tym trudnym czasie, kiedy wszyscy dookoła muszą się mierzyć z epidemią i jej skutkami. Błagamy, pomóż ratować nasze dziecko! Rodzice Wojtka

39 160,00 zł ( 79,88% )

Brakuje: 9 862,00 zł

Piotr Popławski , 6 lat

Dramatyczny start w życie - Piotruś czeka na pomoc!

Nasz synek nie ma jeszcze dwóch lat, a przeszedł więcej, niż niejeden dorosły. Gdy się urodził, nikomu nawet do głowy nie przyszło, z czym przyjdzie nam się mierzyć… Piotruś był zdrowym, silnym chłopcem, ciąża przebiegała prawidłowo. Nasze szczęście trwało tydzień. Po tym czasie na klatce piersiowej naszego synka wyrósł guz. Wtedy zaczęło się piekło... Od razu dostaliśmy skierowanie do szpitala. Piotruś trafił na oddział onkologii z podejrzeniem guza tkanki miękkiej z przerzutami na kości. Byliśmy przerażeni, nie mogliśmy w to uwierzyć… Przecież nasz synek dopiero przyszedł na świat, nie zdążyliśmy się jeszcze sobą nacieszyć. Jak to możliwe, że w tym maleńkim organizmie rozwinął się tak szybko guz? Mogliśmy tylko czekać… Gdy Piotruś miał 3 tygodnie, trafił na stół operacyjny. Lekarze wycięli guza razem z 5 i 6 żebrem. Potem w ranę pooperacyjną wdało się zakażenie… Kolejne dwa miesiące to była walka z infekcją. Nasz synek pierwsze tygodnie swojego życia spędził w szpitalnych, czując wkłucia kroplówek, zapach środków do dezynfekcji… Ciepły dom, własne łóżeczko było już tylko w trefie marzeń… Badania wykazały, że nasz synek jest nosicielem gronkowca złośliwego. Tak wiele złych wiadomości, tak wiele strachu… W tym wszystkim iskierka nadziei - przyszły wyniki, które potwierdziły, że guz nie jest nowotworem, lecz guzem zapalnym z naciekiem. Mieliśmy nadzieję, że najgorsze za nami. Niestety… Wciąż dochodziły nowe diagnozy, nowe ciosy, które zadawał nam los na ringu walki o życie i zdrowie Piotrusia: zaburzenie odporności, zmiany na płucach, zrosty, włókniste guzki, astma oskrzelowa, pooperacyjne zapalenie osierdzia serca, bladsza tarcz nerwu wzrokowego, torbiel pajęczynkowa, zespół piramidowy prawostronny, skolioza wtórna oraz garb żebrowy. Dziś wiemy także, że Piotrek ma opóźnienie psychoruchowe, lekarze podejrzewają też refluks. Nasz synek jest dla nas najważniejszy, kochamy go bardzo i robimy wszystko, by ten trudny start w życie miał jak najmniejsze konsekwencje w przyszłości. Piotruś musi być pod kontrolą wielu specjalistów: chirurga dziecięcego, immunologa, pulmonologa, neurologa, neurochirurga, kardiologa, okulisty, gastrologa, poradni rehabilitacyjnej, poradni psychologiczno-pedagogicznej… Mało ma to wspólnego z beztroskim dzieciństwem, które i tak - w ramach możliwości - staramy się zapewniać synkowi. Niestety, sen z powiek spędzają nam koszty leczenia, rehabilitacji i specjalistycznego sprzętu. Piotruś potrzebuje gorsetu do leczenia skoliozy u dzieci, bo przez ubytek żeber postępuje skolioza oraz garb żebrowy. Musi być intensywnie rehabilitowany, ale to, co oferuje NFZ, jest zaledwie kroplą w morzu potrzeb. Dlatego bardzo prosimy o pomoc… Z każdym miesiącem dochodzi coraz więcej schorzeń, z którymi walczymy, jednak ta walka jest bardzo droga. Z całego serca dziękujemy za każdy gest dobroci dla Piotrusia. Rodzice _________________ ➡️ Pomóż Piotrusiowi, biorąc udział w licytacjach: Licytacja dla Piotrusia

47 730 zł

Karolina Wysocka , 22 lata

Kończą się środki na rehabilitację Karolinki – pomocy!

Kiedy nadchodzi atak, ciałem Karolinki szarpią drgawki, a ja czuję, że ją tracę, że ta burza, która rozpętała się w jej głowie nigdy nie minie.  Padaczka jest lekooporna – nic nie zatrzyma ataków. Jedyną rzeczą, która może zatrzymać jej tragiczne skutki jest intensywna rehabilitacja. Bez niej choroba całkowicie zniszczy życie mojego dziecka. Rehabilitacja to nasz jedyny lek. Jedyny i bardzo drogi... Pierwszy napad padaczkowy pojawił się, gdy Karolinka miała 4 miesiące. Była dla mnie całym światem – była śliczna, radosna, przede wszystkim zdrowa i ukochana. Właśnie wtedy padaczka wybrała sobie ją na swoją ofiarę. Jej rączki i nóżki drżały, nienaturalnie się wyginały. Zrobiła się sztywna, targały nią konwulsje. Zadzwoniłam po karetkę – prawie zasłabłam, gdy zaobserwowałam bezdech i sinicę. Tak zaczął się nasz koszmar. Kiedy Karolcia była mała, ataki pojawiały się nawet kilkanaście razy dziennie! Rytm dnia podporządkowany był wyładowaniom, które odbierały mi córkę i niszczyły jej mózg. Dziś Karolinka jest opóźniona psychoruchowo — każda umiejętność, jaką zdobyła, znikała wraz z kolejnym agresywnym atakiem. Karolcia mówiła, biegała, bawiła się, a później nagle przestała, znów była dzieckiem leżącym, bezradnym, nasza walka rozpoczynała się na nowo. Wszystkiemu winna jest padaczka lekooporna — taka, której nie da się ugasić żadnymi lekami, bo po prostu nie działają! Z taką chorobą od 15 lat żyje Karolinka i każdego dnia cierpi. Walka ze skutkami choroby jest okrutna — ataki padaczki sprawiły, że u Karolinki pojawiły się cechy autystyczne, często jest rozdrażniona, niecierpliwa, zaniepokojona. Traci sprawność — trudność sprawia jej nie tylko mowa i kontakty międzyludzkie, ale też poruszanie się, dlatego proszę o pomoc. Dzięki pomocy dobrych ludzi mogłyśmy przeprowadzić badania genetyczne i kontynuować rehabilitację.  Badanie wykazało obecność mutacji w genie SCN1A, co pozwoliło na zdiagnozowanie Zespołu Dravet. Jest to choroba genetyczna objawiająca się uogólnioną dysfunkcją mózgu, której jednym z objawów jest niepoddająca się leczeniu padaczka i zaburzenia zachowań niepozwalające na samodzielne i prawidłowe funkcjonowanie w życiu... Nasze życie to ciągła walka, która koncentruje się na poszukiwaniu ratunku dla Karolci. Na padaczkę, jaka męczy moje dziecko nie ma lekarstwa, wciąż jednak wierzę, że wyciszą się.  Proszę, pomóż mi walczyć o Karolcię... Mama

22 064,00 zł ( 66,9% )

Brakuje: 10 914,00 zł

Iga Gawecka , 7 lat

Walczymy o słuch i uszko Iguni! Pomóż, prosimy...

Igunia czasem staje przede mną i pyta mnie: “Mamo, dlaczego wszyscy mają dwa duże uszka, a ja mam tylko jedno małe?”. Jest coraz większa i coraz więcej rozumie. Przez wrodzoną wadę Iga nie słyszy na lewe ucho – ma niewykształconą małżowinę uszną i zamknięty kanał słuchowy. Co to w praktyce oznacza? Jednostronny niedosłuch ciągnie za sobą szereg dodatkowych utrudnień w rozwoju... Iga taka się urodziła – po porodzie usłyszałam od lekarza, że aby ratować jej słuch, konieczny będzie szereg operacji. Diagnoza? Mikrocja lewostronna i niedosłuch. Od tych słów rozpoczęła się nasza walka. Dzisiaj Iga ma trzy latka. Wada sprawia, że nie potrafi zlokalizować źródła dźwięku. To dla niej duże zagrożenie, bo co jeśli nie zauważy przez to nadjeżdżającego samochodu? Boję się o nią – nie mogę przestać myśleć o tym, jak wiele niebezpieczeństw może ją spotkać. Oprócz tego jest jeszcze jedno – wygląd. Ja kocham Igunie taką, jaka jest –  całym matczynym sercem. Niestety wiem, że w przyszłości mogą ją spotkać negatywne komentarze albo pytania. Ludzie bywają czasem okrutni w swoich ocenach… Leczenie w Polsce jest długie i składa się z kilku operacji. Rekonstrukcje ucha są przeprowadzane dopiero około 10 roku życia dziecka, a Iga skończyła dopiero 3 latka. Pozostaje więc kilkuletnie oczekiwanie na operację, a w tym czasie nasza córeczka nie będzie mogła się rozwijać, jak jej rówieśnicy. Już teraz wada uszka znacznie utrudnia jej rozwój... Pojawiła się jednak szansa operacji w USA, gdzie zabiegi wykonywane są już u 3-letnich dzieci. Podczas tylko jednej operacji wykonywana jest rekonstrukcja małżowiny usznej oraz otwarcie kanału słuchowego lub wszczepienie implantu Baha. Niestety koszt takiej operacji to kilkaset tysięcy złotych – ogromna kwota, której sami nie mamy. Obecnie czekamy na szczegółowy kosztorys ze Stanów, ale środki chcemy zacząć zbierać już teraz. Dla Igi to szansa na normalne życie pełne dźwięków.  Prosimy, pomóż nam ratować zdrowie Igi... Rodzice

20 786,00 zł ( 7,2% )

Brakuje: 267 724,00 zł

Piotr Kaczmarek , 53 lata

Chcę znów poczuć, że jestem samodzielnym człowiekiem!

Niedługo minie 5 lat od wypadku, który kompletnie zmienił moje życie. Wcześniej byłem sprawnym i aktywnym facetem. Jak każdy miałem swoje pasje i marzenia. Dzisiaj każdy dzień jest wyzwaniem, któremu staram się podołać. Walka o sprawność całkowicie zastąpiła wszystko inne, ale wiem, że to jedyna droga po lepsze jutro i nie zamierzam się poddawać… W grudniu 2016 roku, gdy byłem w trakcie pracy, upadłem z wysokości. W kilka sekund rzeczywistość, którą znałem, roztrzaskała się w drobne kawałki. Diagnoza lekarzy była jednoznaczna. Doznałem poważnego urazu kręgosłupa, co z kolei doprowadziło do porażenia kończyn dolnych. Dziś walka o sprawność wypełnia każdy mój dzień.  Przeszedłem już 9 operacji, ale mojego kręgosłupa w żaden sposób nie udało się naprawić. Musiałem przesiąść się na wózek inwalidzki. Rozpocząłem rehabilitację, dzięki której dziś jestem w stanie poruszać się przy pomocy balkonika, ale i tak na odległość zaledwie kilkudziesięciu kroków. Każdego dnia toczę wymagającą walkę nie tylko o sprawność, ale również jak największą samodzielność. Nie chcę, by wypadek uniemożliwił mi prowadzenie normalnego życia. Nie chcę być więźniem czterech ścian, dlatego postanowiłem prosić Was o pomoc.  Chciałbym choć częściowo być niezależnym. Taką szansę daje mi zakup auta przystosowanego do prowadzenia przez osoby niepełnosprawne. Niestety ceny takich aut są olbrzymie, a ja w tej chwili mam tyle wydatków związanych z walką o sprawność, że nie stać mnie, aby zakupić takie auto. Z nadzieją patrzę w przyszłość, wierząc, że Wasze wsparcie umożliwi mi życie na własnych warunkach, a nie w cieniu przeszkód i ograniczeń.  Piotr

1 789,00 zł ( 1,87% )

Brakuje: 93 477,00 zł

Łukasz Bębenek , 35 lat

Miałem 6 lat, gdy wypadek pozbawił mnie nogi... Walczę o lepsze jutro!

Miałem 6 lat, gdy straciłem nogę. Dziś mam już 30 i prawie już nie pamiętam, jak to jest chodzić normanie… W dniu wypadku byłem dzieckiem, które jeszcze nie wie, co oznacza amputacja, jak ogromny wpływ pędzie miała na całe dalsze życie. Nie wiedziałem, jak trudny czas mnie czeka. Miałem to szczęście, że byli wokół mnie ludzie, którzy nie powzwolili mi się poddać. Moja cudowna rodzina sprawiła, że z podniesioną głową, miesiąc za miesiącem, rok za rokiem, walczyłem z tragicznymi skutkami kalectwa. Nie było jednak łatwo… Mam za sobą około 20 bolesnych rehabilitacji, dokładnie już nie jestem w stanie zliczyć. Potem były długie miesiące ciężkiej rehabilitacji, pobyty w szpitalach, walka z nowymi protezami i nauka chodzenia - na nowo, inaczej, ze sztuczną nogą. Wiem, że już nigdy nie będzie jak kiedyś, jedna chwila bezpowrotnie zmieniła całe moje życie. Musiałem dopasować się do sytuacji, pokonywać kolejne przeszkody, które los rzucał i nadal rzuca mi pod nogi. Od wypadku i amputacji minęło 24 lata, a ja nadal borykam się z trudnościami życia codziennego, choć ze wszystkich sił staram się funkcjonować normalnie, w miarę moich możliwości. Wiem, że moje życie mogłoby być lepsze, łatwiejsze, jednak - jak to bywa - do tego potrzebne są ogromne pieniądze... Moim marzeniem jest posiadanie protezy, która w większym stopniu zapewni mi komfort życia zawodowego, a być może pozwoli na większą aktywność fizyczną! Niestety, wiąże się to z wysokimi kosztami… Właśnie dlatego zwracam się z uprzejmą prośbą o wsparcie i pomoc w pozyskiwaniu funduszy na nowoczesną protezę. Taką, która lepiej zastępować mi będzie nogę utraconą w dzieciństwie.Za wszelką okazaną pomoc bardzo dziękuję. Łukasz

4 460,00 zł ( 12,66% )

Brakuje: 30 753,00 zł