Dziękujemy!!! Udało nam się uzbierać potrzebną kwotę pieniędzy!!! 6 grudnia zorganizowaliśmy dla naszych młodych wychowanków Mikołajki. Za zebrane pieniądze zakupiliśmy słodkie upominki dla dzieci, ich rodzeństwa, a także rodziców, wychowawców i wolontariuszy, którzy na co dzień pomagają i motywują naszych młodych wychowanków do bycia lepszymi ludźmi. Tego dnia udało nam się rozweselić każdą buzię czekoladową niespodzianką!!!
18 grudnia zorganizowaliśmy poczęstunek wigilijny dla dzieci z ubogich rodzin, naszych podopiecznych wraz z ich rodzicami i opiekunami. Na Wigilii pojawiło się około 150 osób. Dzięki Waszej pomocy na portalu Siepomaga.pl mogliśmy wręczyć dzieciom paczki świąteczne. Dzieci były tego dnia pełne radości, a na twarzach pojawił się ogromny uśmiech. Wiedziały, że Mikołaj nie zapomniał o nich w tym roku. Dziękujemy Wam!
Chciałabym podziękować serdecznie za możliwość zbierania pieniążków na rehabilitację córki Zosi za pośrednictwem portalu SIEPOMAGA. Dziękuję też za wsparcie darczyńców, to dla nas nieoceniona pomoc. Zebrane środki pozwoliły na bardziej intensywną rehabilitację Zosi. Dzięki tym zabiegom udało się Zosi stanąć przy chodziku i w niedługim czasie samodzielnie się z nim przemieszczać. To wielkie osiągnięcie, kolejny ważny krok do samodzielności. Z całego serca dziękuję i pozdrawiam Anna Urbańska
Operacja Kai odbyła się zgodnie z planem, 10 grudnia 2012 r. Dzień później Kaja została wybudzona i rozmawiała z mamą. Dzielna dziewczynka! Do 1 lutego 2013r . Kaja musiała nosić dystraktor. Nie chcemy sobie wyobrażać, jak musiała się czuć z „żelastwem” na głowie. Chociaż wszystko można obrócić w zabawę (np. że jest księżniczką z przyszłości, która żyje na fantastycznej planecie), żeby odliczanie dni do zdjęcia sprzętu były mniej uciążliwe. Po zdjęciu dystraktora Kaja była przeszczęśliwa. Cały czas przeglądała się w lustrze i mówiła, że Pan doktor wykonał kawał dobrej roboty :) A 19 lutego 2013 r. wróciły do Polski – w końcu, po kilku miesiącach.
— Córeczka całą noc nie mogła spać, tak czekała na chodzik i panów terapeutów — opowiada Aneta Ostaszewska, mama sparaliżowanej Patrycji, która otrzymała NF walker. Urządzenie umożliwi jej rehabilitację, a być może nawet sprawi, że Patrycja sama będzie chodzić. Choć na początku Patrycja musiała się z walkerem oswoić, po kilkunastu minutach wpięta w urządzenie z uśmiechem na ustach pomaszerowała z dużego pokoju do kuchni, wprost w ramiona wzruszonej babci. Następnie wróciła do mamy i przez ponad godzinę wspólnie krążyły po niewielkim mieszkanku państwa Ostaszewskich. — Walker stabilizuje tułów, utrzymuje sylwetkę w pionie i powoduje, że dziecko odruchowo uczy się chodzić — wyjaśnia Adam Kułakowski, fizjoterapeuta, który dostosował chodzik do potrzeb Patrycji i dostarczył go do Sępopola. — Dzięki niemu zwiększy się też intensywność rehabilitacji Patrycji. Wcześniej odbywała się tylko na turnusach rehabilitacyjnych, przy pomocy dwóch terapeutów. Teraz odbywa się dodatkowo podczas korzystania z walkera. Urządzenie będzie rosło razem z dziewczynką. Ma regulowane uchwyty oraz jest przystosowane do potrzeb osoby o wadze do 50 kilogramów. — Oczywiście będziemy robić wszystko, żeby Patrycja za jakiś czas sama stanęła na nogi — podkreśla terapeuta. — Bardzo dziękuję wszystkim dobrym ludziom, którzy pomogli i pomagają mojej córeczce. Dzięki Państwu to będą jedne z najszczęśliwszych świąt jakie z Patrycją mieliśmy — mówi ze wzruszeniem Aneta Ostaszewska.
Dziękujemy, że tak wiele osób odpowiedziało na apel o schodołaz. Mikołaj rośnie i kręgosup mamy potrzebował pomocy we wnoszeniu go na górę. Zbiórka zakończyła się tak szybko dzięki wsparciu graczy z I Charytatywnego Maratonu Gier - Gramytatywnie. Mamy nadzieję, że maraton stanie się tradycją. Schodołaz musiał był wymierzony pod kątem możliwości klatki schodowej. Stare budownictwo wykorzystywało skrupulatnie każdy centymetr, więc klatki schodowe są niewielkie. Na szczęście udało się dopasować model, który poradzi sobie na zakrętach i z małą ilością miejsca. A Mikołaj może bawić się z mamą bez obaw o to, że jej kręgosłup któregoś dnia wysiądzie. Jeszcze raz dziękujemy za to wsparcie!
Dzięki Państwa hojności, ofiarności, potrzebną kwotę zabraliśmy w 10 dni! Wszystkie pieniądze zostały przeznaczone na leczenie Alicji, zgodnie z opisanym celem. Wszystkim Darczyńcom serdecznie dziękujemy w imieniu Alicji i jej rodziny!
Pakujemy wielkie pudło w samochód i ruszamy do Lipna. Przed domem czeka już na nas Mama Maciusia, która wskazuje nam drogę do domu Wujka, tam w Jego garażu będziemy mogli rozpakować karton i wyczarować z niego jeepa. Maciuś nic nie wie, że przyjeżdżamy, więc będzie niespodzianka:) Gdy jeep jest już rozpakowany, Pani Ania-mama Masiusia, jedzie po niego do domu. A my czekamy z niecierpliwością na ich przyjazd. Gdy Maciuś razem z Mamą, Ciocią i kuzynem Antosiem wysiadają z samochodu, Wujek chłopca naciska guzik i drzwi od garażu powoli się podnoszą. Maciuś nie wierzy własnym oczom, Jego wymarzony jeep. W kilka sekund dociera do niego, siada, odpala i ku naszemu zdziwieniu wyjeżdża z garażu. Jak On to zrobił w te kilka sekund? Jesteśmy pod wrażeniem. Nasz Marzyciel to urodzony kierowca. Maciuś dostaje również prawdziwy rajdowy kask, rękawiczki rajdowe z McQueenem i kartę pojazdu a także dyplom. I w końcu przyszedł czas na przejażdżkę - Maciuś kieruje! Droga do domu Maciusia jest długa, idealna na podróż. Na ulicy śnieg, inne samochody, ale dzielny Marzyciel wspaniale daje sobie radę na drodze. Skręt w lewo, w prawo, dodaje gazu, zwalnia, jak zawodowiec! Uśmiech nie znika z twarzy chłopca, wszyscy śmieją się się całą drogę i nikt nie zwraca uwagi, że jest zimno. Maciuś jest szczęśliwy! Gdy docieramy przed dom Maciusia, brama otwiera się i chłopiec może wjechać na podwórze, tam dziękuje za jeepa i żegna się nazywając nas dobrą wróżką. Realizacja marzenia Maciusia była możliwa dzięki gościom weselnym Marty i Rafała Szczygieł a także dzięki portalowi siepomaga.pl, gdzie ludzie o złotych sercach przekazali to, co mogli na jeepa dla naszego Marzyciela. Dziękujemy! Nic by nie udało się bez Was!
Operacja Agatki odbyła się 20 listopada 2012r. Wszystko poszło zgodnie z planem, wstawiono druty, które prostują stópki dziewczynki. Do domu wróciła z temperaturą 39 stopni, więc napędziła rodzicom trochę strachu. Rodzice obawiali się, że organizm tak źle zareagował na operację, że wdało się zakażenie. Wezwany lekarz powiedział, że prawdopodobnie na sali operacyjnej nabawiła się zapalenia gardła. Antybiotyk załatwił sprawę. Szyny i długie gipsy trochę ciążą drobnej dziewczynce, ale rodzina robi wszystko, żeby jej pomóc przetrwać czas do zmiany gipsów na krótkie. Za 3 miesiące Agatkę czeka wyjmowanie drutów, a potem dużo ćwiczeń, żeby odzyskała siły. W końcu przed nią nauka chodzenia. Pierwsze kroczki już teraz dedykujemy wszystkim, którzy od początku trzymają za Agatkę kciuki.