Jakub Nowak , 9 years old

In Search for a Better Tomorrow

When I first heard the diagnosis, I felt lost. Millions of questions were swimming inside my head about my son's future. At two years old, Kubuś was not communicating in any way, he was screaming, not pointing his finger at things. It wasn’t possible to communicate with him, he had various stereotypic behaviors and drastically limited his diet to just a few products. Thanks to the rapidly implemented ECD (early childhood development) support therapy, after a few months of painstaking work, my son slowly began to speak. Then, through five years of intensive work, we managed to open him up to the world around him. Today Kuba is just like his peers: smiling, able to relate to other children. He has friends, his own interests, shows affection, talks, loves math, and has above average intelligence. The only thing we have not been able to overcome is food selectivity. It may seem like a trivial problem, but in the years to come it can have very serious consequences for Kuba's health. Food selectivity in children on the autism spectrum is more than simple pecking or pickiness. It cannot be overcome by starving the child in order to make them eat something else or by being creative in arranging colors, sizes, textures, etc. on the plate. Food selectivity is a strongly ingrained blockage in the mind. It’s like a massive wall that prevents the child from trying something else that is outside of their repeated pattern. In Kuba's case, it has been the same food every day for many years: pork chops, garlic baguette, and peanut crisps. Kuba doesn't know the taste of, for example, pasta, dumplings, vegetables or fruits, and any attempt to persuade him to try these products ends up in outbursts of anger, hysteria, and a gag reflex even at the mere smell of certain foods. One doesn’t have to be an expert to know that the consequences of this for Kuba's health can be very serious in the future. Nutrient deficiencies in his body have already taken their toll. A few months ago, Kuba became chronically ill due to a lack of fiber in his diet. The treatment in this case is long-term as the ailment recurs every once in a while. I want to help my child to start eating properly and avoid severe health complications in the future as a consequence of poor nutrition. I have found a specialist who has knowledge and experience in this field and, most importantly, has succeeded in treating food selectivity in children on the autism spectrum. This gives us hope that we will be able to help Kuba, and that successful therapy will be a chance for him to live a normal life without the limitations related to his food selectivity and without the fear for his health going forward. Unfortunately, the therapy is very expensive; it is as much as PLN 1200-1500 per month. The therapy can also take up to a year which adds up to a considerable amount. My fear is that after 2-3 months we will have to give it up due to lack of money, and all the achieved effects will go to waste. That's why I'm asking for your help. Even the smallest amount makes a big difference. All money raised will be used to pay for the feeding therapy. Help me fight for a better future for my child. Kuba’s mom – Katarzyna *The amount is an estimate  

3 447,00 zł ( 18% )

Still needed: 15 702,00 zł

Urgent!

Edyta Zymela , 50 years old

Jestem mamą, babcią i żoną – mam dla kogo żyć❗️Muszę pokonać złośliwy nowotwór❗️

Z aktywnej i żywiołowej mamy, babci i żony stałam się pacjentem onkologicznym. Z mężem mieliśmy mnóstwo planów na przyszłość, chcieliśmy razem dożyć starości, podróżować, cieszyć się życiem, pomóc córce w wychowaniu wnuków. Niestety, diagnoza zweryfikowała nasze plany i sprowadziła je do konieczności WALKI O MOJE ŻYCIE!  W lipcu 2023 roku zdiagnozowano u mnie gruczolakoraka złośliwego płuca z przerzutami do mózgowia, wątroby i kości: kręgosłupa, żeber, biodra i obojczyka. Mimo obaw, podjęłam wyzwanie, które życie postawiło przede mną. Rozpoczęłam leczenie onkologiczne od radioterapii stereotaktycznej głowy i paliatywnej kości. Następnie przeszłam immunoterapię, która dawała obiecujące wyniki... Niestety, w moim przypadku dawała również bardzo dotkliwe skutki uboczne. Lek, który zażywałam spowodował u mnie zapalenie stawów i mięśni. Jest to bardzo bolesne i utrudniające normalne funkcjonowanie zapalenie, bez leków przeciwbólowych nie mogłam praktycznie nic zrobić. Każdy mój dzień był przepełniony bólem całego ciała! Niejednokrotnie, żeby wykonać najprostsze czynności, musiałam korzystać z pomocy bliskich. Choroba odebrała mi również aktywność zawodową i w styczniu tego roku byłam zmuszona do przejścia na rentę.  Po kilku spokojniejszych miesiącach nastąpiła tragedia – WZNOWA! Nowotwór urósł do rozmiaru sprzed leczenia. Kolejny raz odezwały się przerzuty do kości, co powoduje niewyobrażalny ból, który uniemożliwia mi poruszanie się. Zostałam objęta opieką hospicjum domowego… W lipcu 2024 przyjęłam pierwsza chemię i czekam na radioterapię. Ze względu na mutację w genie EGFR mam wzmożoną skłonność do tworzenia się przerzutów oraz nawrotów mojej choroby, lecz mimo to nie poddaję się i będę walczyć, aby móc realizować plany, o których marzyliśmy wraz z mężem. Środki ze zbiórki chcę przeznaczyć na leczenie wspomagające, wzmacniające chemioterapię, pomagające w codziennym funkcjonowaniu i pozwalające przezwyciężyć negatywne skutki leczenia onkologicznego. Rozpoczęłam już terapię wspierającą i widzę pozytywne efekty terapeutyczne. Czynności dnia codziennego nie są już dla mnie tak uciążliwe, czuję się lepiej fizycznie i psychicznie.  Walczę nie tylko dla siebie, ale dla mojej rodziny! To jeszcze nie czas, żeby odejść! Z całego serca proszę Was o pomoc w kontynuowaniu leczenia! Stawką w tej walce jest moje życie… Tylko dzięki Wam mam szansę wygrać! Edyta

22 968,00 zł ( 17.99% )

Still needed: 104 692,00 zł

Wiktoria Lipiec , 15 years old

Helpless because of disability. Please help dry the tears of sorrow…

It was cold January, and I knew I would be a mom. It is a particular time for every pregnant woman because you know that new life is growing inside you, and you are responsible for it. Nothing is as important as this little heart beating next to yours.  I imagined giving birth, sitting by her bed, watching her sleep, and kissing her little head and hands a hundred times. And then, it finally happened. It was different from what I had imagined, though. I went into a difficult labor.  My baby was premature and had hypoxia.  She lacked a sucking reflex. A blood transfusion and a respirator were required.  Victoria was taken away from me immediately after birth to undergo life-saving procedures. I felt unimaginable fear and pain. My daughter was on life support for 23 days!  On her 5th day of life, she had a sudden cardiac arrest. It was the darkest time of my life.  My newborn baby girl, whom I loved more than anything, could have died! In moments like that, the minutes become hours, and the hours become ages. Pain and despair become excruciating. Thankfully, my daughter survived! However, the diagnosis I heard from the doctors was like a death sentence. She had cerebral palsy, partial optic atrophy, microcephaly, bronchopulmonary dysplasia, hypotonia (decreased muscle tension), grade 2 intraventricular hemorrhage, steroid-induced glaucoma, and funnel chest.  I cried so hard that I could not breathe. Today Victoria is 13. Due to cerebral palsy and other diseases, her development has been delayed. She’s dependent on others and requires constant support. We fight to restore her independence by providing her with a team of specialists. She was also diagnosed with epilepsy at the age of 7, which has impacted her overall development. Victoria cannot speak or walk. She cannot sit, crawl, eat, or drink without assistance. She has many disabilities, including vision impairment, motor impairment, and intellectual disability.  As a mom, I don’t want my daughter to watch other children walk, run on the playground, play in the sandbox, ride their bicycles, or walk their dogs. Their parents don’t need to realize how lucky they are to have healthy children. I, however, wish I were in that position. Living with disabilities makes everything different and challenging. Victoria cannot speak yet and communicates through facial expressions and sounds that help her express emotions. She accepts certain people, places, and events around her with a smile. When she feels uncomfortable, she frowns and cries.  We are doing our best to improve Victoria’s life, overcoming obstacles and acquiring new skills to allow her to function in her environment and live with dignity. We don’t want her to lose previous developmental progress achieved through her hard work. We can see her passion and willingness to learn new things and cooperate with therapists.  The rehabilitation camps and medical appointments are expensive, though.  As the mother of a sick child, I feel pain every day. Every time I see other healthy children and watch them grow up, it makes me cry. When they run around on the playground, my daughter wants to join them and tries to stand up, but instead, she falls and cries because she doesn’t understand that she can’t do it.  I will do my best to make her tears go away! After all, she survived, but at what cost?  We need your support to make the world around her finally move!  Mom *The amount to raise is estimated. 

5 732,00 zł ( 17.96% )

Still needed: 26 183,00 zł

Antek Noszczyk , 14 years old

By przyszłość Antka była choć trochę łatwiejsza...

Już w czasie ciąży Antoś rozwijał się gorzej niż jego braciszek, ale prawdziwa walka zaczęła się w momencie przyjścia chłopców na świat. Od pierwszych chwil zostali objęci wielospecjalistyczną opieką. O ile Jaś rósł zdrowo, życie Antosia okazało się trudną drogą. U synka zdiagnozowano mózgowe porażenie dziecięce.  Minęły lata odkąd naszym życiem zawładnęły leczenie i rehabilitacja. Mimo naszej codziennej walki, synek nie mówi, dlatego komunikuje się z nami jedynie za pomocą gestów. Antoś nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować, ale wiemy, że nie możemy się poddać! Wciąż wierzę w jego lepszą przyszłość, dlatego proszę o Waszą pomoc! Mój synek potrzebuje regularnej rehabilitacji i zajęć z fizjoterapeutą. Niestety koszty leczenia stale rosną, a mi brakuje środków, by mu to zapewnić. Każde wsparcie i każda złotówka będzie dla mnie ogromnym wsparciem. Dziękuję! Sylwia, mama Antosia

9 533,00 zł ( 17.92% )

Still needed: 43 659,00 zł

Mateusz Wójtowicz , 23 years old

Z Twoją pomocą Mateusz może chwycić świat w swoje ręce!

"Mateusz, nic się nie skończyło. Zaczyna się nowe, inne!" Moje nowe życie zaczęło się 14 września 2019. Ten dzień przebiegał jak każdy inny, a skończył tragicznie... Zawsze marzyłem, żeby zostać rolnikiem, takim z prawdziwego zdarzenia. Czułem, że jest to moim powołaniem. Pasją, której chciałem się poświęcić bez reszty. Tamtego dnia pamiętam, jak wrzucałem do maszyny łodygi. Zwykła czynność, a jednak tym razem z nimi maszyna też wciągnęła moją rękę. Nie wiem, jak udało mi się stamtąd wyrwać. Byłem sam, zdany tylko na siebie, bo tata pojechał chwilę wcześniej na podwórko. Wszystko działo się błyskawicznie. Mimo szoku zdołałem zadzwonić do taty po pomoc. Później do szpitala przetransportował mnie śmigłowiec. Pobyt w szpitalu trwał miesiąc, w tym czasie przeszedłem dwie operacje. Niestety, mimo wszelkich starań lekarzy, mojej prawej ręki nie udało się uratować. Została amputowana przy stawie barkowym. W gospodarstwie każda para rąk do pracy jest na wagę złota. Ja połowę właśnie straciłem… Stojąc u progu dorosłego życia bardzo trudno się pogodzić z faktem, że przez resztę tego życia trzeba będzie sobie radzić bez ręki. Dzisiaj wiem, że miałem mnóstwo szczęścia, że udało mi się uwolnić z pracującej maszyny, że nie straciłem przytomności. Ocaliłem swoje krótkie jeszcze życie i bardzo chciałbym przeżyć je dobrze, realizując swoje pasje i marzenia. Niestety, niedawno odszedł mój tata i teraz wszystko spoczywa na mojej głowie i jednym sprawnym barku.  Jestem zdeterminowany, aby żyć normalnie! Nie mam innego wyjścia. W domu, na podwórku, na polu też próbuję pracować, jakoś znajduję sposoby, żeby jedną ręką wykonać czynności, które przed wypadkiem robiłem dwoma rękami. Pewnych rzeczy, a przede wszystkim stabilności, którą dawała druga ręka, nie da się jednak przeskoczyć.  Stawka jest wysoka! Mogę wrócić do swojej pasji, do swojego życia... Jedyną szansą na to jest proteza, bardzo droga i bardzo potrzebna. Niestety, nawet przy wsparciu rodziny i przyjaciół nie jesteśmy w stanie sfinansować jej zakupu. Dlatego proszę o pomoc. Wierzę, że dzięki wielu dobrym sercom, uda mi się osiągnąć ten cel. Tak bardzo o tym marzę.  Mateusz

75 374,00 zł ( 17.92% )

Still needed: 345 184,00 zł

Aleksander Woźniak , 8 years old

Walka z rzadką chorobą trwa! Pomocy!

Nasz syn cierpi na bardzo rzadkie autoimmunologiczne zapalenie mózgu. Doprowadziło ono do ostrych zaburzeń neuropsychiatrycznych – zespół PANS. Dzięki leczeniu udało się dokonać rzeczy, które jeszcze rok temu były nieosiągalne. To wszystko między innymi dzięki Waszej pomocy, za co z całego serca wszystkim dziękujemy!  Za nami rok intensywnego leczenia naszego syna. W tym czasie wykonaliśmy serię wlewów z immunoglobulin (IVIG), wdrożyliśmy protokoły leczenia przeciwzapalnego oraz inne interwencje mające na celu poprawę stanu neurologiczno - immunologicznego Olka.  Nasz synek ma za sobą wiele godzin konsultacji ze specjalistami, wykonanych badań oraz tysiące przejechanych kilometrów w drodze po upragnione zdrowie. Wszystkie działania, które podjęliśmy, powoli odnoszą skutek, przyczyniając się do poprawy stanu zdrowia Aleksandra. Bardzo nas to cieszy! Niestety to tylko wierzchołek góry lodowej. Choroba, z którą się zmagamy, jest bardzo podstępna i złożona, a wiedza na jej temat wciąż niewielka. Przekonaliśmy się o tym kilkukrotnie, kiedy pozornie błaha infekcja powodowała nasilenie objawów oraz dodawała nowe. Dlatego nieustannie musimy trzymać rękę na pulsie.   Najnowsze wyniki badań pokazują, że w organizmie Olka w dalszym ciągu toczy się proces autoimmunologiczny, a autoprzeciwciała atakują jego ośrodkowy układ nerwowy. Dopóki stan zapalny trwa, jego mózg oraz układ immunologiczny nie mogą się prawidłowo rozwijać, ponieważ są wyczerpane ciągłą walką.  Im dłużej w jego organizmie trwa ten proces, tym bardziej nieodwracalne zmiany niesie za sobą i tym mniejsza szansa na prawidłowy rozwój. Przygotowujemy się do kolejnej serii wlewów z immunoglobulin, którą planujemy rozpocząć już w sierpniu. Aktualnie planowanych jest sześć podań. Koszt jednego to ponad 20 tysięcy złotych. Do tego dochodzą ciągłe badania i konsultacje ze specjalistami z Polski i z zagranicy. Pomimo poważnych problemów, nasz mały bohater jest dzieckiem pogodnym i bardzo dzielnym. Czeka nas jeszcze bardzo długa walka, ale wytrwałość  i odwaga naszego syna dodaje ogromnej motywacji i siły do działania. Wierzymy, że Olek w końcu zacznie mówić. Dziękujemy za dotychczasową pomoc i prosimy w dalszym ciągu o wsparcie! Rodzice ➡️ Licytacje dla Olusia

28 244,00 zł ( 17.91% )

Still needed: 129 416,00 zł

5 days left

Kornel Kudła , 7 years old

Straszna choroba odbiera mu sprawność! Pomóż Kornelowi!

Kornelek jest moim jedynym dzieckiem i wielkim skarbem. Wydawało się, że będzie okazem zdrowia. Otrzymał 10 punktów w skali Apgar. Później rozwijał się prawidłowo. Aż pewnego dnia zaczęły występować niepokojące objawy… Gdy synek miał 1,5 roczku, poszedł do żłobka. To przyspieszyło jego rozwój. Miał tylko problemy z niewyraźnym mówieniem, więc chodziłam z nim do logopedy. Wtedy myślałam, że to normalne, teraz wiem, że były to pierwsze zwiastuny choroby... Z powodu pandemii zamknięto żłobki, w tym czasie Kornel zostawał u babci. Niestety, pewnego dnia zaczął mieć dreszcze, podwyższoną temperaturę i przelewał się przez ręce... Mimo że bardzo się przestraszyłam, wydawało się, że to nic groźnego.  W kolejnych miesiącach tego typu dolegliwości zaczęły się powtarzać. Doszło do tego potykanie, przewracanie. Okazało się, że syn choruje na padaczkę objawową z napadami polimorficznymi! Mój synek poważnie chory? To spadło na mnie jak grom z jasnego nieba! Ale to nie był jeszcze koniec złych wieści… Niestety, rok temu objawy zaczęły się pogarszać. Po wizycie u neurologa i przeprowadzonych badaniach okazało się, że Kornelek cierpi na Ceroidolipofuscynozę typu 2. Inaczej nazywaną chorobą Battena.  Jest to choroba genetyczna, która cofa mojego kochanego chłopca w rozwoju. Doprowadziła do jego niepełnosprawności… Obecnie już nie chodzi, nie mówi. Ostatnio przez dwa miesiące praktycznie tylko leżał. Ma problemy ze spożywaniem posiłków i sygnalizowaniem potrzeb fizjologicznych. To takie trudne patrzeć na to, jak cierpi. W trakcie ataków padaczkowych budzi się w nocy, płacze. Wiem, jak bardzo jest mu źle, chociaż nie może już nic powiedzieć… Mimo przeciwności Kornelek jest takim kochanym dzieckiem. Bardzo lubi słuchać piosenek, wtedy głośno się śmieje. Czasami potrzyma zabawki, które kiedyś lubił, ale trudno już nazwać to zabawą...  Jedyną szansą dla niego jest leczenie i intensywna rehabilitacja. Wszystko to kosztuje jednak naprawdę dużo. Wydajemy ponad dwa tysiące złotych miesięcznie na potrzeby medyczne syna, a chcielibyśmy jeszcze, żeby pojechał na turnus rehabilitacyjny. Bardzo prosimy o wsparcie! Przez ostatni rok, u mojego biednego chłopca wystąpił znaczny regres. Nie pozwólmy, żeby był on jeszcze większy. Wierzę, że wspólnymi siłami możemy przeciwstawić się tej strasznej chorobie! Dominika, mama

2 854,00 zł ( 17.88% )

Still needed: 13 104,00 zł

9 days left

Małgorzata Jurkowska , 48 years old

Choroba przyniosła ogromny ból i zamknęła Małgosię w czterech ścianach! Pomóż w walce o zdrowie!

Zawsze byłam radosną i chętną do pomocy innym osobą. Miałam głowę pełną marzeń i planów i starałam się z optymizmem patrzeć w przyszłość. Niestety, wraz z rozwojem choroby, moje życie zmieniło się nieodwracalnie, a ja zostałam zamknięta w swoim małym więzieniu... Proszę, pomóż mi się z niego wyrwać! W 1997 roku zaczęłam chorować na kręgosłup – czułam ból, który utrudniał mi chodzenie i wykonywanie wielu czynności. W tym czasie, na skutek bankructwa firmy, utraciłam pracę, a ponieważ stan mojego zdrowia się pogarszał, nie mogłam podjąć kolejnej. Dyskopatia i przepuklina kręgosłupa nadal się pogłębiały. W następnych latach towarzyszyły mi kolejne dolegliwości: jelito drażliwe, ból żołądka, serca i głowy – lekarze nie mogli znaleźć przyczyn! Nie poddawałam się jednak i szukałam źródła swoich problemów. W 2017 roku, po wielu latach badań, zdiagnozowano u mnie dystonię. Obecnie już od lat nie wychodzę z domu, mam kłopot z chodzeniem i wykonywaniem podstawowych, codziennych czynności. Dokucza mi sztywność szyi, karku, tułowia, rąk i stóp oraz napięcie mięśni. Muszę korzystać z pomocy rodziców i opiekunki z MOPR-u. Większość dnia leżę w łóżku, z powodu bólu, który podczas leżenia jest choć trochę mniejszy. Od kilkunastu lat leczę się również na depresję. Korzystam z pomocy psychologa, który przychodzi do mnie do domu. Dzięki Waszej dotychczasowej pomocy udało się zebrać środki na rehabilitację i zakup leków, opłacenie terapii. Bardzo Wam za to dziękuję. Niestety, moja walka z chorobą trwa nadal i po raz kolejny potrzebuję wsparcia... Mój stan zdrowia się pogarsza. Choroba postępuje, a ja strasznie cierpię z powodu usztywnienia głowy, szyi, pleców, z powodu napiętych mięśni i wielu innych dolegliwości. Pomagają mi rodzice, których środki finansowe już nie pozwalają na opłacenie całkowitych kosztów rehabilitacji. Potrzebuję częstych, najlepiej codziennych zabiegów dla rozluźniania mięśni (pole magnetyczne, laser, masaż), a także kosztownych leków... Moim marzeniem jest wyzdrowieć, poczuć się lepiej i wrócić do pracy, móc znowu spacerować i cieszyć się otaczającą przyrodą, choć dziś wydaje się to nieprawdopodobne. Jednak muszę walczyć i próbować, aby nie było gorzej – a może nadejdzie poprawa? Z całego serca proszę Was – wyciągnijcie do mnie pomocną dłoń! Wierzę, że z Waszym wsparciem mogę odzyskać zdrowie i sprawność oraz wrócić do normalnego życia. Każda wpłata to dla mnie ogromna szansa i nadzieja na lepsze jutro! Małgosia

1 522,00 zł ( 17.88% )

Still needed: 6 989,00 zł

Przemek Grząba , 50 years old

Przemek otarł się o ŚMIERĆ! Pomocy!

Nie tak wyobrażaliśmy sobie tegoroczne Święta Wielkanocne. Cieszyliśmy się na wspólnie spędzony czas. Zaplanowaliśmy rodzinne śniadanie, spacery… Los miał jednak dla nas inne plany… Przemek rozpoczął WALKĘ O ŻYCIE! Nagle podczas rozmowy z mężem zauważyłam, że niepokojąco zmienia się jego mimika twarzy, tak, jakby zupełnie nad nią nie panował. W moment zamilkł, nie było z nim kontaktu. Moja pierwsza myśl – udar mózgu. Musimy jak najszybciej udać się do szpitala! Natychmiast zadzwoniłam po karetkę. Każda minuta oczekiwania na medyków zdawała się wydłużać w nieskończoność. W mojej głowie pojawiała się tylko jedna myśl – błagam, Przemku, nie zostawiaj mnie! Złych wiadomości nie było końca. Lekarze poinformowali, że rzeczywiście doszło do udaru i że stan Przemka był bardzo poważny. Kazali przygotować się na najgorsze. Ból i strach, jaki wtedy czułam, jest nie do opisania. Widmo utraty miłości mojego życia było najgorszym koszmarem. Modliłam się, by jego organizm się nie poddał. Modliłam się i czekałam… Jeszcze na SORze rozpoczęto leczenie trombolityczne, które miało udrożnić naczynia krwionośne. Niestety stan męża się nie poprawiał. Konieczne było przewiezienie go na oddział udarowy w innym szpitalu. Tam doszło do wylewu. Sytuacja była coraz gorsza. Mąż przestał samodzielnie oddychać. Każda minuta była walką o życie! Lekarze informowali, że najbliższe godziny będą decydujące. Powiedzieli, że stan Przemka jest bardzo ciężki i że jeśli się nie podda to i tak prawdopodobnie nigdy już nie odzyska sprawności… Wtedy zdarzył się cud. Stan męża powoli zaczął się stabilizować. Na mojej twarzy w końcu popłynęły łzy radości. Z dnia na dzień było tylko lepiej. Medycy stwierdzili, że po rozległym udarze, jaki przeszedł mąż, nie widzieli jeszcze tak szybkiego powrotu do zdrowia. Odzyskaliśmy nadzieję, że wszystko się ułoży. Paraliż ciała ustąpił. Dziś Przemek jest już w stanie poruszać się samodzielnie, choć nadal występują u niego zaburzenia czucia. Największym jednak problemem jest utrzymująca się afazja – mąż nie mówi, nie jest w stanie komunikować się z rodziną w żaden sposób. Jedyną nadzieją na powrót do pełni sprawności jest intensywna rehabilitacja oraz terapia neuropsychologiczna i neurologopedyczna. Wiem, że najgorsze już za nami, jednak ze skutkami udaru będziemy mierzyć się jeszcze długo. Pęka mi serce, gdy widzę, jak mąż z dnia na dzień coraz silniej uświadamia sobie, że jest więźniem własnego ciała. Staram się jednak, jak tylko mogę, by cały czas przy nim być i by wspierać go w procesie rekonwalescencji. Wierzę, że dzięki intensywnej rehabilitacji niedługo to wszystko, cały ten ból i strach, stanie się tylko wspomnieniem – z całego serca proszę jednocześnie o wsparcie. Życie Przemka zmieniło się z dnia na dzień. Stracił coś bezcennego – zdrowie… Proszę, pomóż mu je odzyskać! Ewa, żona

15 205,00 zł ( 17.86% )

Still needed: 69 902,00 zł